17 Mart 1957

Bundan tam 67 yıl mukaddem 17 Mart 1957 sene-i miladiyede - bugün yerinde yeller esen - bir cephesi denize nazır, diğer cephesi Reşadiye Caddesi’ne müteveccih Deniz Yolları’nın işletme binasının ikinci katındaki ordino bürosundan, rahmetli Zihni Bey’in elinden ordinomu alarak ilk göz bebeğim S/S Necat isimli çiçeğe kömürcü olarak katılmak üzere hazırlanmış ve resmen de o dünyalar durdukça durası cihanşümül eşsiz, emsalsiz forsun altında ki aileye katılmak şerefine nail olmuştum. Badehu devrisi gün gene aynı rıhtıma kıçtan kara emsalsiz çiçeğim, ilk sevgilim, aşkım, cennetim, sevgili Necat’ımda işbaşı yapmıştım. Toplam deniz hayatım kesintisiz tam 60 yıl muhtelif çiçeklerin güvertelerinde, cennette geçti, ta ki artık ihtiyar oldun, denizde yerin yok, dinazör kılıklı herif. Yıkıl, git… Evinde gök gemisine ordino bekle dedikleri güne kadar. Şimdi denize hasret, gemilere hasret o çiçekleri, o cennetleri uzaktan gözleyip ah etmekten başka bir şey yapamayan ratenin tekiyim.

Arkadaşlarımın çoğu selviler altı köylerinde istirate çekildi. O medar-ı iftiharımız, dünya denizlerinde cevelan eden forsların en güzeli bir, iki kabotaj limanında ki ufacık hizmet çiçeklerinin bacalarını süslüyor artık. Bir takım hadsiz kendini bilmez adamların kararları ile ne işletme kaldı, ne idare, ne de o güzelim çiçekler… Hepsi tarih oldu bitti.

Bizim zamanımızda tahta gemiler ve demir adamlar vardı. Zaman değişti, demir gemiler ve tahta adamlar gelince de zamanımın demir adamları o tahta gemilere binip yitip gittiler ufkun ardında. Beni almadılar, sonraya bıraktılar nedense… Ama olsun. Ne demiş şair:

- Bozuldu lânesi üftedeğahın

- Evini yıktı felek biçaregâhın